Historia miasta

Wrocław pojawił się po raz pierwszych w historycznych kronikach w roku 1000, po powstaniu w związku biskupstwa. Jednak na Ostrowie Tumskim pierwsi mieszkańcy pojawili się 150 lat wcześniej. Wrocław najpierw był pod panowaniem Piastów, później władali nim królowie Czech. Następnie włączone je do Prus, dlatego też od roku 1741 nazwę miasta przemianowano na Królewskie Stołeczne i Rezydencjalne Miasto Wrocław (niem. Königliche Haupt- und Residenzstadt Breslau). Wrocław został zdobyty przez wojska Napoleona 5 stycznia 1807 roku. Pod władaniem Francuzów był do 1813 roku, później panowanie znalazł się w graniach Prus.

Okres I wojny światowej nie wpłyną na życie mieszkańców Wrocławia, gdyż miasto nie był oblegane. W okresie drugiej wojny światowej miasto staje się siedzibą niemieckich oddziałów. 25 sierpnia 1944 roku na jego ternie tworzy się twierdza (Festung Breslau). Na rozkaz Karla Hanke, przywódcy NSDAP na Śląsku, 19 stycznia 1945 roku większa część ludności cywilnej zostaje przymusowo ewakuowana. Armia Czerwona dociera do granic miasta 13 lutego 1945 roku. Dowództwo w trakcie oblężenia "Festung Breslau" zostaje przekazane w ręce Hermanna Niehoffa. Pierwsze bombardowanie ma miejsce w nocy 1/2 kwietnia 1945 roku. 750 rosyjskich samolotów niszczy Wrocław. Gen. Niehoff podpisuje z gen. Władimirem Aleksiejewiczem Głuzdowskim akt kapitulacji wieczorem 6 maja w willi Colonia przy ul. Rapackiego 14. Walki Armii Czerwonej i Wehrmachtu doprowadziły do zniszczenia 70% miasta, cześć dzielnic zrównano z ziemią.

Konferencja poczdamska, która miała miejsce 2 sierpnia 1945 wydała decyzję o przyznaniu Wrocławia Polsce. Mieszkańcy pochodzenia niemieckiego zostali przymusowo przesiedleni do radzieckiej strefy okupacyjnej Niemiec. Wrocław znowu stałą się ważnym ośrodkiem Polski, w którym osiedlili się wysiedleni ze Lwowa i Wileńszczyzny oraz centralnej część kraju.