Ceramika

Ceramikę naczyniową pod względem przeznaczenia podzielić można ogólnie na: stołową, starannie wykonaną, często zdobioną, kuchenną mniej starannie wykonaną. Znalezisk ceramiki dokonuje się  przede wszystkim w osadach i na cmentarzyskach. Ceramika odkrywana na tych obiektach różni się stanem zachowania. Ceramiczne materiały odkrywane na terenie osad to przede wszystkim skorupy pochodzące z naczyń zniszczonych w trakcie ich użytkowania. Naczynia odkrywane w grobach stanowiły wyposażenie zmarłego. W przypadku niektórych formach grobów w naczyniach składano też spalone szczątki zmarłego, przykryte były czasem innym naczyniem.

Ceramika po wydobyciu z ziemi jest myta. Zabieg taki trzeba przeprowadzić z dużą ostrożnością, żeby nie uszkodzić przełomów i powierzchni. Materiały ceramiczne wydobyte z ziemi mogą być zasolone, a także pokryte wytrąceniami soli nierozpuszczalnych w wodzie. Sole (w zależności od ich rodzaju) usuwa się stosując kompresy lub w słabym roztworze kwasu solnego lub kąpiele w wodzie destylowanej. Fragmenty kruche, rozwarstwiające materiałów ceramicznych należy zaimpregnować. Znaleziska te mogące ulec zniszczeniu po wydobyciu z ziemi. Można wzmocnić je również stosując wodny roztwór cukru. W impregnacji fragmentów suchych najlepsze efekty można osiągnąć obecnie stosując Paraloid B72 w ksylenie lub acetonie. Dobór kleju zależy od rodzaju i stanu zachowania naczynia. Masy uzupełniające ubytki składają się z: lepiszcza, wypełniacza, a w razie potrzeby z barwnika. Ze względu na sposób wiązania podzielić je można na: twardniejące w wyniku odparowania rozpuszczalnika, na wiążące chemicznie oraz na masy klejowe i w typie zaprawy.

Do uzupełniania ubytków w materiałach ceramicznych stosuje się gips, ponieważ jest to materiał tani i łatwy w użyciu. Do gipsu często dodaje się dodatki celem uzyskania plastycznej masy szpachlowej. Stosować również można zaprawy na bazie białego cementu lub gotowe jednoskładnikowe i dwuskładnikowe kity i szpachlówki. Mniejsze ubytki można uzupełnić tak, że w miejsce ubytku podkłada się odpowiednio wymodelowany plaster wosku na który nakłada się masę uzupełniającą. W przypadku naczyń ceramicznych zachowanych w małych fragmentach, stosuje się umieszczanie poszczególnych skorup, bądź też wyklejonych fragmentów na wykonanym uprzednio teoretycznym modelu i uzupełnieniu wolnych miejsc masą uzupełniającą..